نابرابری­های منطقه­ای امنیت مورد مطالعه زنان ۱۵ سال به بالای ساکن مناطق شهر یاسوج

نتایج اکثر تحقیقات مربوط به امنیت زنان در شهرها بیانگرِ ناامنی زنان در فضاهای شهری هستند. ایراد اساسی این تحقیقات این است که به علتِ قبول و بدیهی دانستنِ منطقِ دو­انگاریِ مسلط ( شهر/ روستا، زنان / مردان و محیط اجتماعیِ/ محیط فیزیکی) تمایزاتِ درونِ شهر، درونِ جنس و ویژگی­های محیط فیزیکی مرتبط با امنیت را نادیده یا کم اهمیت گرفته‏اند. مقاله حاضر با مهم دانستن تمایزات فوق و استفاده از روش پیمایشی، به بررسیِ امنیتِ درون جنسیِ زنانِ مناطقِ 2 گانۀ شهر یاسوج در رابطه با ویژگی­های محیط اجتماعی و فیزیکی محل سکونت‏شان پرداخته است. بر اساس نتایج تحقیق، ناامنی زنان منطقۀ 1 بیشتر به محیط فیزیکی و ناامنی زنان منطقۀ 2 بیشتر به محیط اجتماعیِ محلِ سکونت شان مربوط می­شود. سه مورد از مهمترینِ عوامل ناامن کنندۀ زنان، به ترتیب، کوچه­های فرعی، اراذل و اوباش و دزدی (منطقۀ 1)؛ و درگیری، مزاحمت ناموسی و اراذل و اوباش( منطقۀ 2) بوده­اند. ویژگی‏های اجتماعی منطقۀ سکونت، موجب ناامنیِ بشترِ زنان مجرد؛ لیسانسیه‏ها و بالاتر و دیپلمه­ها؛ و زنان دانشجو، دارندگان کار آزاد و دانش­آموزان در مقایسه با دیگر گروه‏های زنان شده­اند. بر اساس نتایج آزمون تأثیر تقابلیِ منطقۀ سکونت و وضع تأهل، زنان مجرد هر دو منطقه تحت شرایط محیط اجتماعی شان ناامن‏تر از زنان متأهل هم منطقه‏ای‏شان بوده‏اند. در بعد کلی امنیت، زنان مجرد منطقۀ بالا بیشترین ناامنی و زنان متأهل منطقۀ بالا کمترین ناامنی را داشته‏اند.